Emile Blauwaert

" ... de beste Gurnemanz na Scaria (Emil Scaria, 1838-1886) was de Vlaming Emile Blauwaert. Een enkele maal herinnerde hij aan Scaria. Jammer dat hij heelemaal geen aanleg had als tooneelspeler. Blauwaert echter was een groot kunstenaar en echt zangtalent. Het zal misschien in 1873 geweest zijn, dat hij voor het eerst in Amsterdam kwam en op een concert van Amstels Mannenkoor in de oude, mooie Parkzaal het eenvoudige lied van Willem de Mol zong: "Ik ken een lied dat 't hert bekoort." Hij droeg het overal voor, en als hij het niet zoo in de harten der toehoorders had ingezongen, zou het bezwaarlijk zooveel tientallen van herdrukken bereikt hebben. Zoowel in Vlaanderen, bij Peter Benoit en Jan Blockx, als hier ten lande, bij Nicolaï en de familie Brandts Buys, en overal waar koorwerken op Nederlandschen tekst gezongen werden, was hij de gevierde bas. Ook in een opera van den Belgischen componist Jos. Mertens, "le Capitain noir", trad hij hier ten lande op ... "

Anton Averkamp, 1928

Emile (Emiel) Blauwaert werd geboren in St. Niklaas op 13 juni 1845. Hij studeerde zang op het Conservatorium van Brussel bij Eugene Goosens en Henri Warmots (een beroemd tenor aan de Munt in die dagen). In 1883 zong hij voornamelijk aan de Opera van Parijs en in de Lamoureux concerten. Eveneens in dat jaar zong hij de rol van Hans Sachs in een concertante uitvoering van Wagner's opera Die Meistersinger von Nürnberg. Walther werd gezongen door een nog jonge tenor: Ernest van Dyck.

In 1886, voordat hij Parijs verliet en aan zijn verdere carrière begon, maakte hij zijn opera debuut aan de Munt, in de première van Benoits' opera Lucifer.Hij zong in vele andere theaters in België, zoals in Bergen (Mons), Antwerpen en Brugge. In het seizoen 1867-1868 zong hij aan de Vlaamse Opera in het Theatre de l'Alhambra te Brussel. In 1889 zong hij zowel in Londen als in Bayreuth, waar hij zeer gewaardeerd werd voor zijn vertolking van Gürnemanz Parsifal. Men was vrijwel unaniem van mening dat zijn creatie, die van zijn voorgangers overtrof. Parsifal werd in deze uitvoering gezongen door Ernest van Dyck. Net als de meeste zangers van Vlaamse afkomst in die tijd had hij geen moeite met het Wagner repertoire, inclusief de Franse vertaling van dit werk.

In Nederland trad Emile Blauwaert enkele malen op in concerten verzorgd door de Wagnervereeniging. De eerste uitvoering waarin hij zong vond plaats op 2 december 1887. Het was een uitvoering met meerdere solisten, waaronder Aline Friede en Johannes Rogmans. Er werden werken uitgevoerd van Beethoven, Mozart, J.Arcadelt, Spohr, N.W.Gade en uiteraard van Richard Wagner. Op 13 januari 1888 zong hij bij een concertuitvoering, deze maal uitsluitend gewijd aan Wagner delen uit Parsifal, Die Walküre (Walkürenrit) en meerdere delen uit Gotterdämmerung. Op 27 april van dat zelfde jaar zong hij in een Wagnerconcert, met fragmenten uit Lohengrin, Tristan und Isolde en Die Meistersinger von Nürnberg. Mede solisten: Pauline Mailhac, Lena G. Meerum Terwogt, Ernest van Dyck en C.Thole. Zijn laatste optreden voor de Wagnervereeniging was op 16 januari 1991, een concert met delen uit Parsifal en Tannhauser. Helaas was Blauwaerts ziek en moest zijn partij, Gürnemanz in Parsifal zingend vanaf een stoel uitvoeren.

Emile Blauwaerts overleed in Brussel op 2 februari 1891.